Van de liefde weet ik niet veel meer,
dan dit: dat ze benen heeft en
leerde lopen. Nog nooit zo groots
tekortgeschoten als in het neerslaan
van twee droge ogen, de lege huls van
een omhelzing, een hand aan de deurklink
naar een nieuwe dag. Sinds je ging,
beet ik me vast in dit gedicht, groef me in
en nu kom ik hier niet meer weg.
Het wordt al kouder en ook donker en
wat ik eigenlijk zeggen wil: dat ik je mis –
haal me op uit dit gedicht.
Eerder gepubliceerd in Deus Ex Machina
Reactie plaatsen
Reacties