De laatste generatie

Het zijn onze vlekkeloze handen niet die deze aarde  

ooit nog kunnen maken en er is niemand die ons 

einde als een plastic kruis wil dragen – de laatste  

 

God trad jaren terug uit schaamte af en lacht.  

En nu: we slepen ons verloren door een braakliggende

dag en hopen op een einde dat geruisloos is, 

 

pijnloos ook en zacht. We deserteren 

uit het licht en zien het somber in: 

de aarde hapert, we ademen de lucht als gif 

 

en schroeven bijna moedeloos onze dromen dicht. 

We baren kinderen van de laatste generatie,

ze erven onze angst en een gitzwart gemoed.

 

We dekken ze met alles wat we weten toe.

 

Eerder gepubliceerd in DW B, nummer 2022/2

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.