Twan Vet schrijft poëzie, proza en liedjes en is stadsdichter van Amersfoort.
Begin mei maakte De Kwistige Reynaerde (wat een draak van een naam, denk ik nu) een doorstart onder Tijdschrift Landauer. En sindsdien zijn we los! We publiceerden al werk van onder meer Ingmar Heytze en Philip Hoorne, krijgen prachtige kopij binnen én hebben eindelijk een logo, gemaakt door de geweldige Ramon Verberne.
In het nieuwe nummer van het oudste, nog verschijnende literaire tijdschrift van België, DW B, zijn twee nieuwe gedichten opgenomen: Digital Grey en De laatste generatie. Vrolijkheid alom!
In de nieuwsbrief van mei van het Multatulihuis werd ik kort geïnterviewd over wat ik met Multatuli heb - vooral een voorliefde voor de Grafschiften op Thorbecke. Max Havelaar is natuurlijk een sleutelroman in de Nederlandse literatuur, maar dat ga je pas later zien, als je minder tijd maakt voor spijbelen, de nieuwste kleren kopen, meisjes en stiekem alcohol drinken. Ik tenminste wel, en toen ik het herlas, dacht ik eigenlijk: wat een goed boek!
Begin vorig jaar richtte ik met twee vrienden een online literair tijdschrift op. Nu gaat het tijdschrift door onder een andere naam: Tijdschrift Landauer. Het tijdschrift is vernoemd naar mijn schrijversvriendin Lena Landauer (pseudoniem van Helene Fentener van Vlissingen), die begin dit jaar overleed.
Er zijn literaire tijdschriften die me nauw aan het hart liggen, tijdschriften die ik al een tijdje lees en die ik erg waardeer én respecteer. Eén van die tijdschriften is 'Het Liegend Konijn' - twee maal per jaar rooft de onvolprezen Jozef Deleu verse gedichten uit het nest van tientallen dichters, waaronder veel grote namen.
Er zijn dagen en optredens die je nog lang bijblijven en dat ligt aan verscheidene factoren - laatst had ik zo'n weekend. Op zaterdag 9 april las ik als stadsdichter voor op de Nacht van de Literatuur - het thema van de Boekenweek is 'Eerste liefde', dus ik kon eindelijk, zonder omhaal, mijn onversneden liefdespoëzie op de mensen afvuren. Wel zielige liefdesgedichten natuurlijk, want het blijft zelden bij die eerste liefde, maar dat vertellen ze die eerste keer nooit. Gelukkig maar, misschien. De hoofdgasten van de avond waren PC-Hooftprijswinnaar Arnon Grunberg en NS-Publieksprijswinnares Lale Gül. Beiden werden geïnterviewd door Onno Blom, die ik kende van zijn kloeke en degelijke biografieën van Wolkers en Mulisch. Op maandag 11 april nam ik de trein naar de hoofdstad. Café Helmers was de bestemming, in de Eerste Helmerstraat (u weet wel: 'Ik zit weer op het dak/ de Eerste Helmerstraat beneden me', en 'zestien sigaretten en een zee van tijd'). Eenmaal binnen mocht ik plaatsnemen op het smalle bankje, post-covid-cozy tussen Gilles van der Loo en Jan van Mersbergen, twee schatten van mannen en allebei óók nog gevestigde schrijvers. Ik voelde me klein, los van het feit dat ik tussen ze ingeklemd zat als een plakje ham. Ik las Paul Éluard voor, dronk bier en ontmoette veel bijzondere mensen (waaronder Rosa Schogt, die ik zag op de Nacht van de Poëzie, en daar zat ze ineens tegenover me - star struck!). Gilles en Jan organiseren regelmatig de Vertellers van Helmers, dus haast je de volgende editie naar Amsterdam en ga luisteren. Je krijgt geen spijt.
Op 5 januari is schrijfster, kunsthistorica en levenskunstenares Helene Fentener van Vlissingen overleden - een dierbare vriendin, een zielsverwant, een steunpilaar in mijn bestaan. Een vrouw van wie ik enorm veel geleerd heb en van wie ik nog veel meer wilde leren. Haar overlijden is een klap die erg hard aankomt. Ik schreef een uitgebreid 'In Memoriam' over haar.
In het nieuwe nummer van het Vlaamse literaire tijdschrift 'Deus Ex Machina' zijn zes gedichten van mijn hand opgenomen: een drieluik (Rond de kleine liefde), en drie losse gedichten (Aan het meisje in een kinderwagen, Uitstel van executie en Moet je zien).