Ik beken: ik heb een zwak voor eendagsvliegen. Of, om een goede Nederlandse term te hanteren; onehitwonders. U weet wel, Teenage dirtbag van Wheatus, Breakfast at Tiffany's van Deep Blue Something, Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente van Peter de Koning. Of La ballade des gens heureux van Gerard Lenorman, Come on Eileen van Dexy's Midnight Runners, Video killed the radio star van The Buggles, en zo kan ik nog uren doorgaan. U weet wel, die deuntjes die de hele dag in je hoofd blijven rondzingen, die deuntjes die steeds weer op komen zetten, als een soort hardnekkig eczeem, maar dan wel een stuk leuker. 

Het zijn, beste mensen, toch rare tijden. Dat is u niet ontgaan, denk ik. Sterker nog: dat weet ik wel zeker. Sla een willekeurige krant open of klik een willekeurige nieuwssite aan, en ja hoor: nieuws over het zes letters tellende C-woord. Ik begrijp dat het C-woord 'trending' is, zoals hippe mensen dat noemen (ik vind mezelf niet hip, ik tik regelmatig op een typemachine en weet hoe een cassetterecorder werkt, hoewel: dat is tegenwoordig ook weer hip omdat het 'retro' is, verwarrend!), dat het de hele wereld in een greep houdt en dat berichtgeving erover noodzakelijk (en onvermijdelijk) is, maar soms denk ik: kan het een onsje minder zijn. Zo deed ik laatst met een goede vriend een soort wedstrijdje: allebei scrollen op de website van de Volkskrant en wie het eerste een artikel vond dat niet corona-gerelateerd was (heb ik het woord toch genoemd, zo moeilijk is het!) won de wedstrijd. Het werd een gelijkspel.