Ik wil een foto nemen van vandaag, de wereld in een ontelbaar
aantal pixels persen, ademhalen in de sluitertijd van dit bestaan.
Nog meer wil ik bewijzen dat jij er bent, dat jij me ogen gaf
en me leerde hoe te kijken, hoe elke flits een glimp is van het leven
dat we nog gaan leiden. Mijn vinger heeft al zo veel knopjes
aangeraakt en ingedrukt, maar knopjes leiden zelden tot geluk.
Zelfs nu jij hier onweerlegbaar voor me staat en ik een foto maak,
weet ik niets zeker – onze negatieven weten beter:
een blauwdruk zonder tranen, het slaan met de deuren, de spijt –
op deze foto duurt de fractie van ons samenzijn een eeuwigheid.
Stadsgedicht, voor het Rietveldpaviljoen en 033Fotostad
Reactie plaatsen
Reacties